Πάντα σαν ηθοποιός, όταν κλείνει ένας κύκλος ζωής που περνάω παρέα με κάποιον ρόλο γίνεται μέσα μου ένας απολογισμός.

Η υποκριτική είναι μια περιπέτεια, από τις πρώτες αναγνώσεις του έργου, τις πρώτες πρόβες, τις δυσκολίες του ρόλου, την αγωνία αν είσαι ειλικρινής –και όχι ψεύτης- την ένταση της πρεμιέρας και φυσικά την εξέλιξη των ρόλων μας στη διάρκεια των παραστάσεων.

Όμως Οι επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου μας επιφύλασσαν και μεγάλες εμπειρίες από τις αντιδράσεις του κοινού κατά την διάρκεια αλλά και στο τέλος κάθε παράστασης. Το θέμα, η πλοκή, αλλά  και οι συγκρούσεις του έργου αναδεικνύουν διαχρονικά κοινωνικά θέματα που αγγίζουν το κοινό και τολμώ να πω το κάνουν να συμπάσχει σε πολλές στιγμές του έργου.

Φωτογραφία του χρήστη Οι επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου.

Στο πυρήνα του έργου, ο θεατής γίνεται μάρτυρας της ιστορίας του τόπου μας, αλλά και της θέσης της γυναίκας στη κοινωνία, τις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική υποκρισία και τα διαχρονικά αδιέξοδα των κοινωνικών προκαταλήψεων εις βάρος των αδυνάτων που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι -όπως και σήμερα- οι γυναίκες! Έ, αυτό πυροδοτεί από μόνο του έντονες αντιδράσεις και σχόλια που σου αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση πως αυτό που κάνεις είναι κάτι παραπάνω από μια απλή παράσταση, είναι μια πραγματική θεατρική εμπειρία για το κοινό (και το γράφω αυτό, χωρίς καμία έπαρση).

Το έργο και η παράσταση ανατρέπουν πολλές βολικές «αλήθειες» και παρασύρουν το κοινό να μπει μέσα στο μύθο και να ταυτιστεί με τους ήρωες του, δηλαδή να χάσει λίγο την ισορροπία του και να συμπάσχει.

Και όπως ξέρουμε όταν μια παράσταση δεν ανατρέπει τις ισορροπίες, δεν έχει καμία ισορροπία!

*Ο Κώστας Δελακούρας είναι σκηνοθέτης – ηθοποιός και πρωταγωνιστής της παράστασης ”Οι επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου”