Στους λαβυρινθώδεις διαδρόμους του έκτου ορόφου στο κτήριο Louise Weiss στο Στρασβούργο, ανάμεσα σε δεκάδες πόρτες, βρίσκεται και το γραφείο του ελλαδίτη ευρωβουλευτή, Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Όπως όλοι οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές, έτσι και ο 34χρονος Στέλιος, μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Βρυξελλών και Στρασβούργου. Αυτό γίνεται από Δευτέρα μέχρι Πέμπτη. Τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος βρίσκεται στην Ελλάδα και τη γυρίζει απ’ άκρη σε άκρη. Άμα λάχει, κάνει κι άλλα ταξίδια, εκτός.

Οι συνεχείς μετακινήσεις είναι απαραίτητη συνθήκη για κάθε ευρωβουλευτή, θα μου πεις. Ο Στέλιος όμως διαφέρει λίγο απ’ τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων του, καθώς απ’ την παιδική του ηλικία, λόγω κινητικής αναπηρίας, πρέπει να μετακινείται με αμαξίδιο.

Άνθρωπος είμαι όμως πρώτα και μετά ανάπηρος, μας είπε τις προάλλες που τον συναντήσαμε στο Στρασβούργο, στο πλαίσιο Ολομέλειας. «Το ότι είμαι ανάπηρος δεν έχει καμία σχέση. Αυτή η φιλοσοφία θα ήθελα να υπερισχύσει και να γίνει καθημερινότητα για κάθε άνθρωπο ανάπηρο. Αν καταφέρω να δείξω ότι πρώτα άνθρωποι είμαστε και μετά ανάπηροι, θα είμαι ευτυχής».

Ο ίδιος άλλωστε ποτέ στη ζωή του δεν βίωσε ρατσισμόΥπήρξε μάλιστα ο πρώτος σημαιοφόρος μαθητής με κινητική αναπηρία στην Ελλάδα, σε μια εποχή που η νομοθεσία ήταν τόσο κακή, που δεν το επέτρεπε. «Από τη στιγμή που πλέον ήξερα τι θέλω και που πάω, μπορεί και να βίωσα ρατσισμό και να μην το κατέγραψα, να μην με είχε απασχολήσει».

Πέρα από ευρωβουλευτής, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι λοιπόν και τελειωμένος ψυχίατρος. «Αγαπώ πολύ τον άνθρωπο και τη λειτουργία του», μας λέει σχολιάζοντας τι είναι εκείνο που τον προσέλκυσε στην ιατρική. Έχει μαγεία μέσα η όλη υπόθεση, πιστεύει, «μια μαγεία τεράστια».

Και στη ψυχιατρική συγκεκριμένα, τι τον τράβηξε; «Αυτή η επικοινωνία με τον άνθρωπο. Ότι είσαι εσύ αυτός που δείχνεις σ’ ‘εναν συνάνθρωπό σου ότι ίσως παίζει και κάτι άλλο με την υγεία του που το αγνοεί. Χωρίς να τον αγγίξεις, αντιλαμβάνεσαι αν κάτι είναι παθολογικό ή όχι. Μετά πρέπει να πείσεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου ότι δυστυχώς είναι άρρωστος και πρέπει να πάρει φάρμακα. Όλο αυτό έχει μεγάλη πρόκληση».

gdhdhd

Σε σχέση με το θέμα της προσβασιμότητας, πιστεύει πως αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας, αν δεν πιστέψουμε πως οι ανάπηροι πολίτες μπορούν να έχουν μια ζωή όπως έχουν οι μη ανάπηροι, τότε τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε. «Δεν γίνεται κάτι μόνο με την επιβολή προστίμου στη θέση αναπήρων. Γιατί ο ανάπηρος πρέπει να έχει την καλύτερη θέση πιχι στο parking; Αν κατανοώ γιατί το κάνω, αν κατανοώ πως είναι δυσκολότερο με αμαξίδιο να μετακινηθείς, τότε δεν θα νιώσω φθόνο γιατί ο ανάπηρος έχει την καλύτερη θέση. Είναι θέμα παιδείας. Πρέπει να γίνεται καλύτερη πληροφόρηση και ενημέρωση, έτσι ώστε όταν πάω ως κράτος να βελτιώσω την προσβασιμότητα, να μπορώ να το κάνω και να εφαρμόζεται. Ακόμα και το μικρό σκαλοπατάκι είναι πρόβλημα. Αυτό το ‘έλα μωρή και τι έγινε’ αν καταφέρουμε να αλλάξουμε, θα γίνουν πολύ καλύτερα τα πράγματα».

Ο Στέλιος είναι στο μεταξύ και απ’ τους νεαρότερους ηλικιακά ευρωβουλευτές. «Ευτυχώς υπάρχουν και νεότεροι βουλευτές από εμένα. Νέοι, ανάπηροι, άνθρωποι που αποκλείονται, θέλω να συμμετέχουν πιο ενεργά. Να μην μένει κανείς πίσω. Όλοι είμαστε ικανοί να προσφέρουμε στην κοινωνία, όλοι μπορούμε, αρκεί να δίνονται τα κατάλληλα εργαλεία».

Πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα παιδείας μας, υπογραμμίζει. «Οι βιολογίες, οι χημείες, τα μαθηματικά, όλα αυτά βρίσκονται στο χέρι μας μέσω του κινητού. Αυτό που πρέπει όμως να γίνεται είναι να μαθαίνουμε πώς να ξεχωρίζουμε τη χρήσιμη από την άχρηστη πληροφορία, πώς να εκτιμάμε τι σημαίνει άνθρωπος, πώς να συμμετέχουμε σε διαδικασίες δημοκρατικές, ελευθερίας και αλληλοσεβασμού. Θεωρώ ότι ένα ιδανικό σχολείο πρέπει να φύγει τα θρανία και να φέρει κοντά τους ανθρώπους. Να προωθεί την ομαδικότητα και τη συμμετοχή. Να παίρνουν οι μαθητές τις βασικές γνώσεις με άλλους τρόπους. Το θρανίο έχει πεθάνει. Έχει ξεπεραστεί. Ειδικά οι νέοι άνθρωποι, οι πιο μικροί από εμάς, τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από έναν δάσκαλο ή μια δασκάλα. Πρέπει να αναπτύξουμε τα soft skills. Πρέπει να καταργήσουμε και να εξαλείψουμε τις συνθήκες εκείνες που δημιουργούν ειδικές καταστάσεις. Ειδικά σχολεία, ειδική εκπαίδευση. Πρέπει να μιλάμε για όλους. Υγεία για όλους, οικογένεια για όλους, εκπαίδευση για όλους. Είναι κρίμα μια κοπέλα, ένα αγόρι, ένα άτομο με αναπηρία να φοβάται πώς θα μεταφέρει στον μπαμπά, μαμά, κοινωνία ότι έχει σχέση με ένα άτομο ανάπηρο. Και αυτό το λέω επειδή εγώ δεν θέλω να είμαι ένας άνθρωπος πρότυπο. Εγώ είμαι εγώ. Υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται πώς το κανε. Δεν έχει σημασία. Το έκανα. Κάπου ίσως να έχω φανεί τυχερός, γιατί είχα καλή οικογένεια και αυτό είναι βασικό, αφού είχα στήριξη. Ηθική στήριξη. Τη στήριξη του προχώρα. Είχα καθηγητές που πίστεψαν σε μένα, είχα όμως και τη θέληση να προχωρήσω. Δεν είναι μόνο τύχη. Είναι τύχη, προσωπικότητα, θέληση και όνειρο».

Στο ευρωκοινοβούλιο παράγεται έργο, τι πιστεύει; «Έργο παράγεται. Ξεκάθαρα. Kανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν παράγεται. Δεν είναι ότι απλά ερχόμαστε εδώ 749 άνθρωποι που πληρωνόμαστε και φεύγουμε. Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη μπορεί να κάνει πολλά για τα 570 πόσα εκατομμύρια πολίτες της. Παράγουμε έργο και πολιτική που σύντομα ή μακροπρόθεσμα, αργά ή γρήγορα, θα επηρεάσει την καθημερινότητα όλων μας. Δεν είναι φούσκα. Αυτό όμως που ισχύει είναι ότι πρέπει και οι πολίτες να παρακολουθούμε το έργο που γίνεται εδώ πέρα, να είμαστε ενήμεροι. Αυτό είναι βέβαια και μια ευθύνη δικιά σας, των δημοσιογράφων. Πρέπει να έρχεστε περισσότερο σε επαφή με το τι γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και όχι μόνο τι κάνει η Ευρώπη σε σχέση με την Τουρκία, που κάνει. Aυτό που λείπει και πρέπει να γίνει είναι να παίρνονται πιο κεντρικά οι αποφάσεις και να μην υπάρχει η δυνατότητα διμερών και τριμερών αποφάσεων και σχέσεων. Να μην λέω ως Ευρώπη όχι και να έρχεται μετά η Γαλλία, η Γερμανία ή η Ισπανία και να αναιρούν».

Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να ισχυριστεί πως μετά το Brexit δεν κινούμαστε προς περισσότερη Ευρώπη. «Επιλογή είναι αυτή. Δεν σημαίνει όμως ότι επειδή από μία ομάδα έφυγε ένας παίκτης, η ομάδα θα αποδυναμωθεί. Μπορεί εκείνος ο παίκτης να προκαλούσε διάσπαση. Πολλές φορές είδαμε το Ηνωμένο Βασίλειο να είχε άλλη κατεύθυνση. Μπορεί το Brexit να είναι το κερασάκι στην τούρτα, να είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο που δεν βλέπαμε».

 

«Αυτό που κάνουμε τακτικά ως βουλευτές είναι να θέτουμε ερωτήματα και να κάνουμε τροποποιήσεις σε νομοθετήματα που έρχονται. Αυτά είναι τα δύο βασικότερα εργαλεία που έχουμε. Στο βαθμό των δυνατοτήτων μου τα εφαρμόζω», επισημαίνει.

«Είμαι Πρόεδρος στην Επιτροπή για Θέματα Αναπηρίας, προσπαθώ να κινούμαι με ζητήματα που μπορούν αύριο, μεθαύριο να εφαρμοστούν σε εθνικό επίπεδο και να έχουν καλές πρακτικές. Πέρασα πιχι τροπολογία και ψηφίστηκε, ώστε να υπάρχει Κέντρο Εκπαίδευσης Γυναικών με Αναπηρία, αφού, όπως ξέρετε, είναι διπλή διάκριση όταν είσαι και γυναίκα και άτομο με αναπηρία. Είναι διεθνώς αναγνωρισμένο ότι οι γυναίκες, όπως και τα παιδιά, δέχονται πολλαπλή διάκριση όταν έχουν και τις δύο ταυτότητες».

Για την Ελλάδα είσαι αισιόδοξος, τον ρωτήσαμε.

«Ζούμε σε ένα κράτος που πήραμε λίγο ελαφρά την καρδία ότι είμαστε κράτος. Η γραφειοκρατία στην Ελλάδα είναι τεράστια. Αυτό δυσχεραίνει πολύ την κατάσταση. Είναι τόσο χαώδες το σκηνικό που δεν μπορείς εύκολα και γρήγορα να φτιάξεις τα πράγματα. Με τους ανάπηρους πιχι το θέμα είναι πώς θα ταυτοποιηθούν. Δεν υπάρχει σύστημα καταγραφής των αναπήρων». Ελλάδα και Κύπρος είμαστε αδελφές χώρες, συμπληρώνει, ακόμη και τα λάθη μας είναι παρόμοια.

Και τι είναι αυτό που αγαπά στην Ελλάδα;

«Την Ελλάδα!», απαντά αβίαστα. «Δεν θα την άλλαζα. Τον τόπο, τον χώρο, τους ανθρώπους. Δεν θα έφευγα ποτέ μακριά από την Ελλάδα, το ότι τώρα είμαι εδώ πέρα δεν σημαίνει πως έχω φύγει. Αν έκανα τις σπουδές μου στο εξωτερικό πάλι στην Ελλάδα θα γύρναγα. Αυτό που επιθυμώ όμως είναι δουλειές με πραγματικές αμοιβές. Έχουμε δυστυχώς πολλά μυαλά που δεν αμείβονται όσο χρειάζεται και όσο πρέπει. Αυτή την περιόδο τρέχουμε μια νέα καμπάνια, το ReBrain Greece και θεωρώ πως σήμερα μπορούμε να θέσουμε πια τις βάσεις έτσι ώστε αύριο να έρθουν πίσω οι νέοι που έφυγαν. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι απλό, αλλά μπορεί να γίνει. Με κριτήρια και όρους που θα θεσπιστούν, ο ικανός νέος που κάποια στιγμή στη ζωή του άφησε λίγο τη ζωή του γιατί ήθελε να επενδύσει στην επιστήμη του, και τώρα θέλει να επιστρέψει, να μπορεί να το κάνει. Πρέπει όμως να δημιουργηθεί η βάση για να επιστρέψει. Σε μια κοινωνία όλοι χρειαζόμαστε. Πρέπει εντούτοις να ανταμοιβόμαστε γιατί κάποιοι αφιέρωσαν ατελείωτες εργατοώρες για να πετύχουν και να βρεθούν εκεί που βρίσκονται σήμερα».

Τι θα σου προσέφερε ηθική ικανοποίηση μετά την ολοκλήρωση της θητείας σου εδω, τον ρωτάμε για κλείσιμο.

«Ότι έχω πει 100 πράγματα, ακούστηκαν τα 20, πέρασαν τα 2 και το 1 είχε την υπογραφή του Κυμπουρόπουλου και έκανε καλό στη ζωή των ανθρώπων. Αυτό».

Αναδημοσίευση από avant-garde