Ο Δημήτρης Αντωνίου μοιράστηκε την εμπειρία του στην προσπάθειά του να ταξιδέψει για διακοπές.
…Εδώ βλέπετε εμένα ”παγιδευμένο” με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί; Είπα φέτος να προσπαθήσω να ”κάνω διακοπές” 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η Θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!
Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ”έκαναν και χάρη” που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ”ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ” ;;;;;
ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή. Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ”αναγκάστηκαν” να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι… το 2018… που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ”αδικίες”-διακρίσεις.
Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ”επιτρέπουν” κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ”εγώ” στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση… Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε…
Με νέα ανάρτησή του στο facebook o Δημήτρης αναφέρει μετά τις μεγάλες διαστάσεις που πήρε η προσωπική μαρτυρία του σε δυσκολία του να ταξιδέψει.
……………….Νιώθω μεγάλη ανάγκη να πω 2-3 λόγια μιας και το θέμα πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις και πολλές σελίδες-μμε χρησιμοποίησαν λέξεις και εκφράσεις που δεν με αντιπροσωπεύουν σε καμια περίπτωση…
Κοιτάξτε την φωτογραφία που ”έπαιξε” παντού και πείτε μου τι βλέπετε… εγώ βλέπω έναν νεαρό κουρασμένο και θλιμμένο. Δεν βλέπω μίσος και θυμό… όχι αυτά τα δύο δεν με εκφράζουν και δεν τα θέλω στην ζωή μου..
Για εμένα αυτό που ένιωσα μες το πλοίο ήταν το ίδιο με αυτό που νιώθω όταν ψάχνω ώρες πάρκινγκ επειδή κάποιος μάγκας πάρκαρε για ”λιγο” σε θέση ΑΜΕΑ ή όπως όταν μου κλείνουν την ράμπα και κυκλοφορώ μες τον δρόμο ή όταν πάω σε ιατρείο και δεν εχουν ραμπα στην πολυκατοικία ή όταν ψάχνω μαγαζί να φάω και δεν βρίσκω ούτε ένα με πρόσβαση κτλπ κτλπ…
Αυτό με το πλοίο ήταν ακόμη μία άδικη και άνιση μεταχείριση. Δώδεκα χρόνια τώρα εκεί έξω με το αμαξιδιο μου έχω φάει τέτοια με το κουτάλι. Έχω καταλάβει όμως κάτι, και διορθώστε με αν κάνω λάθος. Όσο φταίμε, άλλο τόσο δε φταίμε. Γι’ αυτό πάντα στόχος μου είναι να αναδείξω θέματα με ευαισθησία και αξιοπρέπεια, Όχι κραυγές και κατάρες…
ΥΓ : Το μόνο λοιπον που θέλω από αυτή την ιστορία είναι να μπορούν άτομα σαν εμένα να μεταφέρονται με πλοίο αξιοπρεπώς αλλά και οι μανούλες με τα καρότσια τους αλλα και ηλικιωμένοι με πονεμένα γόνατα και μέση… τότε θα χαμογελάσουμε όλοι μαζί.. για την ώρα ας κάνουμε λίγη υπομονή γιατί τέτοια θέματα θέλουν τον χρόνο τους..
Σας ευχαριστώ για την αγάπη και την στήριξη σας. Πιστέψτε με ακουστήκαμε πολυυυ και τα αποτελέσματα θα έρθουν. Χαμογελάστε μου και λίγο… πολύ στεναχώρια έπεσε με όλα αυτά… 
🙂 🙂
