To chutz-pah σε ακριβή μετάφραση σημαίνει θράσος, γεγονός που προσδίδει μια αρνητική χροιά στον όρο.
Έχει -από μια άλλη πιο ανθρωπιστική και αισιόδοξη οπτική- ταυτιστεί με την ακύρωση των ενδογενών περιοριστικών πεποιθήσεων, που επιτάσσουν σύνορα σε αυτά που επιθυμούμε, σε αυτά που φανταζόμαστε και σε αυτά που θέλουμε να αποκτήσουμε. Σηματοδοτεί το πάθος μας να κυνηγήσουμε τις πιο απίθανες φιλοδοξίες μας, να πραγματοποιήσουμε τα πιο τολμηρά μας όνειρα και να υιοθετήσουμε μια στάση ζωής, όπου οι πράξεις μας διαρκώς εκπληρώνονται έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας, αψηφώντας το φόβο.
Η ζωή μας είναι το άθροισμα των επιλογών μας, όπως πολύ σωστά εξέφρασε ο Al.Camus, ένας απλός πολλαπλασιασμός στιγμές Χ ένταση. Πόσο όμως αυτό ισχύει στις μέρες μας, υπό συνθήκες εγκλεισμού και απομόνωσης;
Η περίοδος της καραντίνας, η αποκαλούμενη COVID-19 εποχή, έχει αφήσει το αποτύπωμα της στην κοινωνική μας δραστηριότητα, στις αγκαλιές μας, στις αναπνοές μας, στον τρόπο που επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε, αλλά κυρίως στην ψυχή μας. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο International Journal of Environmental Research and Public Health o απόηχος του ιού ήταν πιο εκκωφαντικός στις επαγγελματικές ομάδες των επιστημόνων Υγείας, που αποτέλεσαν τον κυματοθραύστη, όχι μόνο των ιατρικών συνεπειών, αλλά κυρίως των ψυχολογικών παρελκομένων.
Κατάθλιψη, αύξηση των αυτοκτονιών, μετατραυματικό σύνδρομο, σύνδρομο υπερκόπωσης και διατροφικές διαταραχές παρατηρήθηκε στο 58% του γυναικείου πληθυσμού γιατρών, κτηνιάτρων και νοσηλευτριών που συμπεριλήφθηκε στη μελέτη. Ο ρυθμός αυτοκτονιών κατά την περίοδο του τελευταίου έτους (Μάρτιος 2020-Φεβρουάριος 2021) σε αυτήν την ήδη επιβαρυμένη επαγγελματική κατηγορία πληθυσμού παρουσίασε αύξηση κατά 5% στο ιατρικό προσωπικό και 5,2% στο νοσηλευτικό και υπερσκελίζει 3 φορές τον γενικό μέσο όρο αυτοκτονιών σε όλες τις υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες! Η ενσυναίσθηση, το βάρος της ευθύνης απέναντι σε συγγενείς του ασθενούς, απέναντι στον ασθενή και κυρίως απέναντι στην ίδια τη ζωή, η εντατική προσήλωση, η διαρκής φροντίδα και αφοσίωση των εργαζομένων στον τομέα της Υγείας, γίνεται από το υστέρημα των δυνάμεων που έχουν, γιατί απόθεμα απλά δεν υπάρχει πλέον!
Η περίοδος αυτή της ενδοσκόπησης, της επαναπροτεραιοποίησης των λίγων και σημαντικών, μας έκανε να καταλάβουμε ότι η επενέργεια, η ικανότητά δηλαδή καθενός από εμάς να διεξάγει μια διαρκή δοσοληψία που σταδιακά αλλάζει τη σχέση του με το περιβάλλον είναι πρωταρχικής σημασίας. Υπάρχει η κατηγορία των ανθρώπων που κάνουν τα πράγματα να συμβούν, εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που κοιτούν τα πράγματα να συμβαίνουν και μια τελευταία που αναρωτιέται τι συνέβη, πολύ μετά αφού όλα έχουν συμβεί. Οι γυναίκες επιστήμονες στον τομέα της Υγείας -και αναφέρομαι σε αυτές γιατί καταδεικνύεται ότι κυρίως αυτές έχουν πληγεί-, αναγκάστηκαν με βίαιο και αιφνίδιο τρόπο να κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν.
Η ανασύνταξη, το εσωτερικό μας μαστόρεμα, η ανάγκη για συναισθηματική επούλωση μετά από μια περίοδο περισυλλογής και σιωπής, έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη να κατανοήσουμε πώς βρεθήκαμε σε μια κατάσταση. Αυτό αποτέλεσε μια ισχυρή βάση για να αλλάξουμε τις συνθήκες που μας καταπιέζουν, να βγούμε από τις φυλακές που μας αιχμαλωτίζουν, να καταγγείλουμε τους δεσμώτες μας, εστιάζοντας μόνο σε αυτά που μπορούμε ΕΜΕΙΣ να ελέγξουμε πλήρως, δηλαδή τις δικές μας σκέψεις και αντιδράσεις. Η ανάγκη της COVID-19 εποχής ήταν να αποκτήσει φωνή, να καταφέρει να την αρθρώσει, να φωνάξει τη φωνή αυτή και να ακουστεί. Η λεκτική, η σεξουαλική, η επαγγελματική, η βία της ευθύνης που δεν έχει ακόμη κατονομαστεί, ο εκφοβισμός, η βία της χειρονομίας, της στάσης, της σιωπηρής αποδοκιμασίας που δέχεται η γυναίκα φοιτήτρια, μάνα, σύζυγος, επιστήμονας, καλλιτέχνης, επιχειρηματίας, υπάλληλος βρήκε διέξοδο μέσα από ώριμες πλέον συνθήκες, στο #Metoo.
H προοπτική της επιβίωσής μας καθορίζεται από την ικανότητά μας να αυτοσυναρμολογηθούμε, να προσαρμοστούμε, να γλύψουμε τις πληγές μας ως γενιά και να ξαναγίνουμε άρτιοι. 'Οσα συμβαίνουν στον κόσμο, μας επηρεάζουν μόνο μέσα από τις ερμηνείες που δίνουμε σε αυτά και επομένως αν μπορούμε να ελέγχουμε τις ερμηνείες μας, μπορούμε να ελέγχουμε τον κόσμο. Η τέχνη του να αποδέχεσαι την καταστροφή, να την προσεγγίζεις χωρίς να προσπαθείς να κρύψεις τη ζημιά που έγινε, αλλά να την αγκαλιάσεις και να τη μεταμορφώσεις σε κάτι υψηλής αξίας αντικατοπτρίζεται στην αρχαία ιαπωνική τεχνική Kintsugi. Οι τεχνίτες του κύκλου Σογκούν έψαξαν να διορθώσουν τα σπασμένα σκεύη με έναν τρόπο που να μην κρύβει τις ρωγμές τους, αλλά να τις επιδιορθώνει με σεβασμό στο παρελθόν. Δεν πετάω τίποτα από τα κομμάτια μου, σέβομαι τις ατέλειες,
τις καταστροφές μου, δεν διαγράφω τις μνήμες μου. Το ατελές είναι πιο όμορφο από το τέλειο. Το ευάλωτο και το ανεπιτήδευτο πιο όμορφο από το προς τα έξω λαμπερό και κατασκευασμένο.
H ζωή δεν συμβαίνει ΣΕ εμάς, αλλά ΑΠΟ εμάς και ΓΙΑ εμάς.
Γιατί σε εμένα και σε όλες τις γυναίκες που παλεύουν εκεί έξω με το πόσο επαρκείς, πόσο όμορφες, πόσο έξυπνες ή με χιούμορ είναι, θα ευχόμουν να μην υπάρχει ποτέ λόγος να ξανακουστεί το #Metoo, αλλά να ακούγεται μόνο το #Noteveragain.
Και γιατί στο τέλος της ημέρας, βλέπουμε τον κόσμο όχι όπως είναι, αλλά όπως είμαστε εμείς.
*Η Βασιλική Σταθοπούλου αποφοίτησε από την Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Από το 2005 επικεντρώθηκε στην ειδικότητα της γαστρεντερολογίας σκύλου και γάτας, καθώς και στον τομέα της διαγνωστικής και επεμβατικής ενδοσκόπησης στα ζώα συντροφιάς. Από το 2005-2011 εργάστηκε σε κλινικές δεύτερης γνώμης στην Ευρώπη, ενώ παρακολούθησε σεμινάρια (CPDs ) στην Κλινική Παθολογίας του Justus-Liebig University στο Giessen της Γερμανίας, στην κτηνιατρική Σχολή του Bristol και Cambridge στην Αγγλία, λαμβάνοντας τους μεταπτυχιακούς τίτλους GP Certificate in Small Animal Internal Medicine (2009), GP Certificate in Endoscopy and Endosurgery (2010) από το European School of Veterinary Postgraduate Studies και PgCert in Small Animal Medicine (2015) από το Harper Adams University. Eίναι μέλος της Veterinary Endoscopy Society και της European Society of
Comperative Gastroenterology.
Eίναι συμμετέχουσα συγγραφέας στο βιβλίο ΄Νοσήματα του Παγκρέατος στο σκύλο και στη γάτα του κ. Ράλλη, ομιλήτρια σε διεθνή συνέδρια, webinars, εκπαιδεύτρια σε ενδοσκοπικά hands on labs, ενώ από το 2018 ασχολείται και με θέματα κλινικής διατροφής στα ζώα συντροφιάς. Είναι ιδρύτρια του προγράμματος Give me a paw, όπου σκύλοι ακροατές μπαίνουν σε τάξεις σχολείων και ενισχύουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται το τρίπτυχο παιδί, σκύλος, βιβλίο.
