*της Αλεξάνδρας Σδούκου

Ομολογώ πως καθώς πλησίαζα προς την πλατεία Αγίας Ειρήνης το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου για να αναλάβω το πόστο της «Πωλήτριας για μια ώρα» του περιοδικού Σχεδία, στο πλαίσιο της Διεθνούς Εβδομάδας Πωλητών Περιοδικών Δρόμου, με κυρίευσε αρχικά ένα άγχος.

Μπήκα στο πετσί του άστεγου, του άνεργου, που η μέρα του, ο μήνας του, το φαγητό του, ο καφές του, το τσιγάρο του, η βόλτα που θα κάνει με το παιδί του, εξαρτώνται από τα 2,70€ που θα κρατήσει από το κάθε περιοδικό που θα πουλήσει προς 4€. Και αυτά τα 4€ τα άτιμα να εξαρτώνται από την ανθρωπιά των περαστικών! Άραγε θα τη συναντούσα σήμερα;Πόσες φορές; Δεν μπορεί…ναι..πολλές.

Φόρεσα για πρώτη φορά το κόκκινο γιλέκο και μαζί με αυτό το πιο ζεστό χαμόγελό μου.

Ήμουν βέβαιη ότι οι συνάνθρωποί μου περαστικοί θα με συναισθάνονταν. Ότι θα ξεπουλούσα.Αυτή την εντύπωση είχα στην αρχή… «Σας παρακαλώ,αγοράστε το περιοδικό Σχεδία, μόλις κυκλοφόρησε», τα πρώτα λόγια που αναφώνησα στην πρώτη μου ‘εμπορική’ επαφή με τον κόσμο του δρόμου.Ο διαπιστευμένος πωλητής, του οποίου τη δουλειά είχα δανειστεί για αυτή την ώρα, με άκουσε και ήρθε να με διορθώσει. «Μη λες σας παρακαλώ. Δεν επαιτείς. Δεν είναι ελεημοσύνη. Πουλάς με αξιοπρέπεια ένα αξιόλογο περιοδικό για να σταθείς στα πόδια σου». Αμέσως, το διορθώνω.«Περιοδικό Σχεδία. Νέο Τεύχος.Κοινωνική Αλληλεγγύη», τα επόμενα λόγια μου. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω και εισέπραξα για απάντηση από την κυρία που περνούσε από μπροστά μου «Άσε μας κοπέλα μου, δεν μας ενδιαφέρει η κοινωνική αλληλεγγύη».

Προς στιγμήν πήγα να κατεβάσω το κεφάλι μου από ντροπή. Όμως πήρα τη δύναμη να κοιτάξω ακόμη πιο έντονα το βλέμμα των περαστικών. Σε πείσμα, μέχρι να πάρω πίσω το βλέμμα που αναζητούσα από αυτόν που θα σταμάταγε μπροστά μου να με ακούσει και να αγοράσει. Στα επόμενα λεπτά αυτής της ώρας, ένιωσα πώς είναι να μην σε κοιτάζουν και απλά να σε προσπερνάνε αδιαφορώντας.

Πώς είναι, αυτοί που σε κοιτάζουν να το κάνουν με απαξίωση, λες και τους ενοχλείς, τους χαλάς τη Σαββατιάτικη βόλτα.

Δεν θα ξεχάσω όμως εκείνα τα βλέμματα που είχαν μέσα τους την καλοσύνη, το νοιάξιμο για το συνάνθρωπο. Αναφέρομαι σε αυτούς τους λίγους που, ναι, έκαναν την καλή πράξη της ημέρας, σταμάτησαν και με χαμόγελο μου πρόσφεραν τα 4€.

Δεν φανταζόμουν ότι θα έπαιρνα τέτοια χαρά από μία τέτοια απλή αλλά τελικά όχι δεδομένη στιγμή..Ήθελα μεμιάς να κοιτάξω με αγωνία τον πραγματικό πωλητή που με παρακολουθούσε από μακριά διακριτικά.

Αλήθεια, πόση δύναμη ψυχής πρέπει να έχεις για να δίνεις αυτή τη μάχη καθημερινά, για να βιώνεις αυτή την εναλλαγή των συναισθημάτων. Του κοινωνικού αποκλεισμού και της αλληλεγγύης.

Σήμερα πήρα το μάθημά μου.Την επόμενη φορά που θα αντικρίσετε στο δρόμο έναν συνάνθρωπο μας με το περιοδικό Σχεδία ανά χείρας, κάντε μια στάση…στηρίξτε τον..κι αν δεν μπορείτε, μία Καλημέρα του αρκεί!

*Η Αλεξάνδρα Σδούκου είναι Νομικός Σύμβουλος σε θέματα ενέργειας