Καραβάνια μεταναστών σε αντίστροφη πορεία.

Από την Κολομβία όπου είχαν καταφύγει, ξεκινούν το μακρύ δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα τους, τη Βενεζουέλα.

Πολλοί είναι αναγκασμένοι να διανύσουν εκατοντάδες χιλιόμετρα με τα πόδια για να φτάσουν στη Βενεζουέλα.

Άνθρωποι όπως ο Γουίλ Ντάζα, που δούλευε ως μηχανικός, όμως η πανδημία τον άφησε χωρίς δουλειά και χωρίς σπίτι.

Δεν έχουμε πλέον τρόπο να επιβιώσουμε. Οι λογαριασμοί έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και αν δεν έχεις να φας, τότε δεν έχεις ούτε για λογαριασμούς, ούτε για ενοίκιο.

Με όσα από τα λιγοστά υπάρχοντά τους μπορούν να μεταφέρουν, ολόκληρες οικογένειες θα διασχίσουν τα βουνά των Άνδεων για να επιστρέψουν στην χώρα που εγκατέλειψαν, αναζητώντας μία καλύτερη ζωή.

Δούλευα σε ένα εστιατόριο στην Κολομβία, Όταν όμως έκλεισε μας έδιωξαν όλους. Όλα έκλεισαν. Όμως ο σπιτονοικοκύρης μας συνέχισε να μας ζητάει χρήματα. Πώς να τον πληρώσουμε χωρίς να δουλεύουμε; Επισήμως, τα σύνορα Κολομβίας Βενεζουέλας είναι κλειστά. Ωστόσο, οι αρχές επιτρέπουν τον επαναπατρισμό μεταναστών.

«Καλοί Σαμαρείτες» κατά μήκος του δρόμου προσπαθούν να βοηθήσουν όσους μπορούν. Πρόκειται για εθελοντές, που μοιράζουν φαγητό και νερό σε όσους επιστρέφουν στη Βενεζουέλα όχι μόνο από την Κολομβία, αλλά επίσης από Χιλή, Περού και Ισημερινό.

Πιστεύω ότι διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο μόλυνσης από τον κορονοϊό. Ταξιδεύουν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, μιλάνε, δεν πλένουν τα χέρια τους. Ο πρώτος τους εχθρός είναι ο κορονοϊός. Ο δεύτερος είναι η πείνα. Είναι κάτι τρομερό που συμβαίνει σε αυτούς τους δρόμους. Επιστρέφουν σε μία χώρα, όπου αν νοσήσουν έχουν ελάχιστες πιθανότητες να λάβουν αποτελεσματική θεραπεία, αφού οι ελλείψεις σε βασικό ιατρικό εξοπλισμό είναι τεράστιες. Πρόσφατα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αρνήθηκε στον Ν. Μαδούρο δάνειο που ζήτησε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας για να ενισχύσει το σύστημα υγείας.