«Βλέπω πράγματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν. Υπήρξα πάντα παρατηρητής, κάποιος που κοιτούσε από απόσταση, και αυτό ακριβώς είναι που με βοηθά στη φωτογραφία» λέει ο Ιαν Τρέχερν. Γεννήθηκε με σοβαρά προβλήματα ακοής και φοράει ειδικό ακουστικό και άρχισε να χάνει την όρασή του στην εφηβεία. Στα 15 του, συνειδητοποίησε ότι ξαφνικά δεν μπορούσε να δει τόσο καλά όσο οι φίλοι του. Ενας οπτικός τον έστειλε στο νοσοκομείο για εξετάσεις, όπου ένας ειδικός σύμβουλος του είπε τα άσχημα νέα, ότι δηλαδή θα έχανε σταδιακά την όρασή του, εξαιτίας μίας σπάνιας γενετικής πάθησης, που ονομάζεται σύνδρομο Αστερ (Usher Syndrome)-το οποίο σχετίζεται άμεσα και με την απώλεια της ακοής.
Η γνωστή τραγουδίστρια Λίζα Στάνσφιλντ είναι μία από τις μούσες του «τυφλού φωτογράφου» (© Ian Treherne)
«Από εκείνη την ημέρα, έπρεπε να το διαχειριστώ. Πίεσα πολύ τον εαυτό μου για να πραγματοποιήσω τους στόχους και τα όνειρά μου» λέει o 41χρονος φωτογράφος στο BBC.
Μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν, έχασε το 95% της όρασής του, και το μόνο που του απέμεινε ήταν ένα μικρό παραθυράκι ορατότητας. Αλλά για πολύ καιρό, ο Τρέχερν κράτησε μυστική την τύφλωσή του.
Ο δρόμος μέσα από τα μάτια του Ιαν Τρέχερν
«Το έκρυβα για πάρα πολλά χρόνια. Δεν ήμουν έτοιμος να δεχτώ τον όρο «τυφλός». Ηταν μία τρομερά δύσκολη μετάβαση για μένα. Ενιωθα διαφορετικός από πολύ μικρή ηλικία, δεν ταίριαζα στο πλήθος. Πάντα είχα πολλούς φίλους, αλλά όταν είσαι τυφλός, πάντα νιώθεις μόνος και απομονωμένος» εξηγεί. Ο βρετανός φωτογράφος ζει μόνος του στο Εσεξ, εργαζόταν στον χώρο των εκτυπώσεων και όταν έχασε τη δουλειά του λόγω της ολοένα χειρότερης κατάστασης της όρασής του, κατέρρευσε ψυχολογικά.
Πριν από μερικά χρόνια, αποφάσισε να γίνει πιο ανοιχτός με το θέμα της τύφλωσής του και να συμφιλιωθεί με το γεγονός. «Μου ήταν πολύ δύσκολο να προσπαθώ να συμπεριφέρομαι φυσιολογικά, ήταν κάτι που με άγχωνε, όμως κατάφερα να γυρίσω το παιχνίδι υπέρ μου. Πέρασα από πολλά στάδια και πλέον έχω μία τελείως διαφορετική οπτική σε ό,τι έχει να κάνει με την απώλεια της όρασής μου» λέει χαρακτηριστικά.
«Βλέπω πράγματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν. Υπήρξα πάντα παρατηρητής, κάποιος που κοιτούσε από απόσταση, και αυτό ακριβώς είναι που με βοηθά στη φωτογραφία» λέει ο Ιαν Τρέχερν. Γεννήθηκε με σοβαρά προβλήματα ακοής και φοράει ειδικό ακουστικό και άρχισε να χάνει την όρασή του στην εφηβεία. Στα 15 του, συνειδητοποίησε ότι ξαφνικά δεν μπορούσε να δει τόσο καλά όσο οι φίλοι του. Ένας οπτικός τον έστειλε στο νοσοκομείο για εξετάσεις, όπου ένας ειδικός σύμβουλος του είπε τα άσχημα νέα, ότι δηλαδή θα έχανε σταδιακά την όρασή του, εξαιτίας μίας σπάνιας γενετικής πάθησης, που ονομάζεται σύνδρομο Αστερ (Usher Syndrome)-το οποίο σχετίζεται άμεσα και με την απώλεια της ακοής. Η γνωστή τραγουδίστρια Λίζα Στάνσφιλντ είναι μία από τις μούσες του «τυφλού φωτογράφου» (© Ian Treherne) «Από εκείνη την ημέρα, έπρεπε να το διαχειριστώ. Πίεσα πολύ τον εαυτό μου για να πραγματοποιήσω τους στόχους και τα όνειρά μου» λέει o 41χρονος φωτογράφος στο BBC. Μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν, έχασε το 95% της όρασής του, και το μόνο που του απέμεινε ήταν ένα μικρό παραθυράκι ορατότητας. Αλλά για πολύ καιρό, ο Τρέχερν κράτησε μυστική την τύφλωσή του. Ο δρόμος μέσα από τα μάτια του Ιαν Τρέχερν «Το έκρυβα για πάρα πολλά χρόνια. Δεν ήμουν έτοιμος να δεχτώ τον όρο «τυφλός». Ηταν μία τρομερά δύσκολη μετάβαση για μένα. Ενιωθα διαφορετικός από πολύ μικρή ηλικία, δεν ταίριαζα στο πλήθος. Πάντα είχα πολλούς φίλους, αλλά όταν είσαι τυφλός, πάντα νιώθεις μόνος και απομονωμένος» εξηγεί. Ο βρετανός φωτογράφος ζει μόνος του στο Εσεξ, εργαζόταν στον χώρο των εκτυπώσεων και όταν έχασε τη δουλειά του λόγω της ολοένα χειρότερης κατάστασης της όρασής του, κατέρρευσε ψυχολογικά. Τα ασπρόμαυρα πορτρέτα που αναδύονται μέσα από το σκοτάδι αντικατοπτρίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο Ιαν Τρέχερν βλέπει τον κόσμο, μέσα από ένα μικροσκοπικό παραθυράκι ορατότητας (© Ian Treherne) Πριν από μερικά χρόνια, αποφάσισε να γίνει πιο ανοιχτός με το θέμα της τύφλωσής του και να συμφιλιωθεί με το γεγονός. «Μου ήταν πολύ δύσκολο να προσπαθώ να συμπεριφέρομαι φυσιολογικά, ήταν κάτι που με άγχωνε, όμως κατάφερα να γυρίσω το παιχνίδι υπέρ μου. Πέρασα από πολλά στάδια και πλέον έχω μία τελείως διαφορετική οπτική σε ό,τι έχει να κάνει με την απώλεια της όρασής μου» λέει χαρακτηριστικά. Ο φωτογράφος καταλαβαίνει από τον ήχο του κλικ αν έχει απαθανατίσει ακριβώς αυτό που θέλει (© Ian Treherne) Μεγαλώνοντας, άρχισε να ασχολείται με το σχέδιο και τη ζωγραφική, ενώ τη φωτογραφία την πήρε στα σοβαρά την τελευταία δεκαετία και τώρα προσπαθεί να βιοποριστεί από αυτήν. «Είναι μία πολύ σημαντική δημιουργική έκφραση για εμένα, μου επιτρέπει να είμαι και πάλι κομμάτι αυτού του κόσμου και να συνδέομαι με τους ανθρώπους. Συνήθως οι άνθρωποι έρχονται σε μένα σε κομβικά σημεία της ζωής τους, όταν προσπαθούν να αλλάξουν κάτι. Δεν σταματά να με εκπλήσσει το γεγονός ότι με το που κάνουμε τη φωτογράφιση, κάτι συναρπαστικό τους συμβαίνει στη συνέχεια. Μου αρέσει να τους τονώνω την αυτοπεποίθηση» αναφέρει σχετικά με την τέχνη και την τεχνική του.
Αποκλειστικά αυτοδίδακτος, έχει επηρεαστεί από τους φωτογράφους Ντέιβιντ Μπέιλι και Τζον Φρεντς και κυρίως από την τυφλότητά του. Τα εξαιρετικά ασπρόμαυρα πορτρέτα του, μιμούνται την κατάσταση των ματιών του. «Δεν πρόκειται να πω ψέματα, ούτε να εξιδανικεύσω την κατάσταση. Ολο αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα. Είναι τρομερά δύσκολο να δουλεύεις με αυτό το μικροσκοπικό παραθυράκι ορατότητας. Δεν είχα ποτέ βοηθό. Προτίμησα να ακολουθήσω τον δύσκολο δρόμο» τονίζει. Πριν από έναν χρόνο, οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι η όρασή του χειροτέρευσε σημαντικά, αλλά ο ίδιος προτίμησε να μείνει στα «καλά νέα», που είναι πως το τελευταίο 5% της ορατότητας δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει.
