➡ Η ζωή του Ανδρέα
► «Βρέθηκα να κοιμάμαι στο δρόμο. Πότε έξω από το σταθμό του μετρό στους Αμπελοκήπους, πότε έξω από το σταθμό του Πειραιά. Όπου με έβρισκε η νύχτα. Είχα ένα φίλο που δούλευε σε ένα φούρνο στους Αμπελοκήπους, που με άφηνε να κάθομαι εκεί μέχρι τη νύχτα, μου έδινε και καμιά τυρόπιτα.
Ένας άλλος φίλος μου, αστυνομικός, όταν κοιμόμουν στο σταθμό του Πειραιά, με κερνούσε καφέ και κάτι να φάω. Έψαχνα για δουλειά, ως ελαιοχρωματιστής, ως λαντζιέρης, αλλά μάταια. Έλεγα στον εαυτό μου: “Κοίτα που κατάντησες, Ανδρέα, κι έκλαιγα”. Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου κι είχα πάει να κάνω εξετάσεις στους Γιατρούς του Κόσμου. Εκεί με πληροφόρησαν για το υπνωτήριο του δήμου Αθηναίων.
Για να γίνω δεκτός, όμως, έπρεπε να περάσω από εξετάσεις, όπως δερματολογικές, ψυχιατρικές. Ο ψυχίατρος με προέτρεψε να έρθω στη “σχεδία”.
Πρωτοφόρεσα το κόκκινο γιλέκο στις αρχές Οκτώβρη. Εκεί που είχα πέσει σε κατάθλιψη, επέστρεψε το χαμόγελο στα χείλη μου. Ανέβηκα ψυχολογικά. Μπορώ πια να πάρω έναν καφέ, ένα πιάτο φαγητό».
*Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ιστορία του Ανδρέα στην τελευταία σελίδα του τεύχους #66 (Ιανουάριος 2019) της «σχεδίας», που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης.
