Η τρίτη μέρα του Δεκέμβρη έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) ύστερα από την απόφαση της γενικής συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1992.
Λίγα χρόνια νωρίτερα το 1976, ο ΟΗΕ στη Γενική του Συνέλευση ανακήρυξε το έτος 1981 ως το Διεθνές Έτος των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες προωθώντας έτσι τη δημιουργία ενός σχεδίου δράσης σε διεθνές επίπεδο για την ισότητα ευκαιριών στην κοινωνική ζωή ,την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση απέναντι στην αναπηρία καθώς και την προάσπιση των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία αναφορικά με τη συμμετοχή τους σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.
Το απαιτούμενο διάστημα μέχρι να καταρτιστεί σχέδιο δράσεων και εφαρμογής των παραπάνω αιτημάτων οδήγησε στην ανακήρυξη των ετών 1983 έως 1992 ως Δεκαετία των Ηνωμένων Εθνών για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες.
Η Διεθνής Σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία υπεγράφη στις 30 Μαρτίου 2007 και κυρώθηκε στη χώρα μας το 2012.
Τι σημαίνει όμως για εμάς αυτή η συμβολική μέρα;
Είθισται οι παγκόσμιες ημέρες -σύμβολα να παρακινούν την πληροφόρηση για σημαντικά θέματα μεταξύ των ανθρώπων, να ευαισθητοποιούν και συχνά να γίνονται αφορμή για περαιτέρω διερεύνηση από το κοινό στο οποίο γνωστοποιούνται.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το σύμβολο της συγκεκριμένης ημέρας ξεπερνά τα στεγανά μιας ακόμη ανάρτησης -υπενθύμισης λόγω της σημαντικότητας του χαρακτήρα της και της επίκαιρης αναφοράς της στα βασικά ζητήματα της δημοκρατίας και της ανθρώπινης ζωής. Δεν μιλάμε για ρομαντισμό απέναντι σε ένα status quo αλλά για ένα καίριο, δημοκρατικό, βασικό αίτημα του ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο.
Την ισότιμη αντιμετώπιση και την αξιοπρεπή διαβίωση, εξέλιξη, συμμετοχή και προσφορά των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία μας.
Πολλές φορές οι χαρακτηρισμοί και οι ορολογίες εγκαθίστανται στο μυαλό μας και αποστασιοποιούν τη σκέψη μας οδηγώντας μας να αντιμετωπίζουμε μια ομάδα ανθρώπων της κοινωνίας μας ως κάτι διαφορετικό και ξένο. Ας μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι με αναπηρία είναι καθημερινοί άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να δουλέψουν, να δημιουργήσουν, να συναναστραφούν, να κοινωνικοποιηθούν, να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να έχουν συμμετοχή στα κοινά , να παράξουν έργο και να ζήσουν με ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.
Ας μην αφήσουμε τους επαναλαμβανόμενους ηθικούς και αξιακούς κλυδωνισμούς της δημοκρατικής κοινωνίας του σήμερα να μας αποτρέψουν από το να αιτούμαστε και να στηρίζουμε το προφανές : μια ζωή ίση και δίκαιη για όλους! Και αν αύριο είσαι εσύ;
*Η Ελισάβετ Αγόρου είναι Εκπαιδευτικός
