Καθημερινά παρατηρούμε τους νέους πως δεν αφήνουν το τσίγαρο απ΄το χέρι τους ούτε για ένα λεπτό.
Εάν δεν καπνίζουν, τότε το κρατάνε στο χέρι ή σκέφτονται για το ίδιο. Τάχα λένε ότι τους καθησυχάζει ή, ακόμα πιο λυπηρή απάντηση, ότι είναι μια συνήθεια που δεν απορρίπτεται. Πολλοί όμως δεν συνειδητοποιούν εγκαίρως τι κάνουν στον εαυτό τους και ότι έγιναν εξαρτημένοι.
Αυτό το αρνητικό φαινόμενο ανεβαίνει δειλά δειλά στην κορύφωσή του, οδηγώντας την κοινωνία μας σε ένα επιβλαβές περιβάλλον, καν υγιεινό, το οποίο πλημμυρίζει από τους καπνιστές. Το βασικό ερώτημα το οποίο τίθεται είναι <<Ποιος φταίει>>;
Οι απόψεις σχετικά με αυτό το υπό συνεχής συζήτηση ζήτημα διίστανται. Ενώ γονείς εξαπολύουν σφοδρή επίθεση προς τα ΜΜΕ και την παρέα, μια μεγάλη ομάδα ερευνητών τονίζει ότι φταίνε τα σημερινά πρότυπα εντός της οικογένειας.
Προκειμένου να διαμορφωθεί μια γόνιμη και ορθή κριτική στους νέους, οι γονείς επωμίζονται τον πιο αξιόλογο ρόλο συγκριτικά με τους άλλους φορείς κοινωνικοποίησης. Ακόμα ανώριμο παιδί δεν ξέρει να διαχωρίζει ποιοι αποτελούν πρότυπα προς μίμηση και ποιοι προς αποφυγή. Συνεπώς, θα μιμούνται τους πιο κοντινούς ανθρώπους στους οποίους στηρίζονται στην καθημερινή βάση – τους γονείς.
Υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα αρχής του καπνίσματος εφόσον τα μέλη της οικογένειας είναι καπνιστές. Εντούτοις, το προαναφερθείς παράδειγμα δυστυχώς αποτελεί μόνο τον πρώτο παράγοντα. Πώς άραγε να δώσουμε εξήγηση με λίγα λόγια για την σχολική παρέα, τα ΜΜΕ και τις ποικίλλες ψυχολογικές διαταραχές (οι οποίες συχνά πυκνά και προκύπτουν από αυτά) που οδηγούν τους νέους στην εσφαλμένη πορεία;
Επιπροσθέτως, οι στρεσογόνες συνθήκες που βιώνουμε δεν τρίζουν μόνο τα θεμέλια της κοινωνίας, αλλά και τις μεμονωμένες προσωπικότητες των ανθρώπων. Βεβαίως ότι ισχύει πως ζουμε σε μια ιδιαίτερα εποχή κρίσης και ότι ψάχνουμε τον τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα, αλλά αντί να προστρέχουμε στο κάπνισμα, μπορούμε εγκαίρως να βρουμε μια εναλλακτική, πιο εποικοδομητική λύση για τα προβλήματά μας.
Προκειμένου να υιοθετηθεί τούτο το τρόπο, απαιτείται η έγκαιρη, ουσιαστική ενημέρωση από όλους τους φορείς της εκπαίδευσης. Πχ. Τα σχολεία έχουν την δυνατότητα να συνεισφέρουν με προσπάθειες οι οποίες θα επιφέρουν θετικό αποτέλεσμα με την ένταξη των εκδρομών στο διδακτικό πρόγραμμα. Μ’αυτόν τον τρόπο, οι μαθητές θα έρθουν σε επαφή με την φύση, θα ενσωματωθούν σε σωστού είδους ομάδες και θα εκτονωθούν από το άγχος.
Κάμποσες άλλες λύσεις είναι η ουσιαστική συζήτηση με τους φίλους, η οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα, οι αποτελεσματικές διαφημίσεις από τα ΜΜΕ και πολλές άλλες.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι απαιτείται η ενδυνάμωση του χαρακτήρα και πολλή ενδοσκόπηση από την πλευρά των παιδιών (ξεκινώντας από την μικρή ηλικία) για να μάθουν να λένε ‘όχι΄ δίχως φόβο στους κακούς πειρασμούς και στην λανθασμένη κοινωνικοποίηση.
Η αντιμετώπιση της νευρικότητας και της ελλιπούς αυτοπεποίθησης εντός της παρέας χρήζει άμεσης επίλυσης με κάποιες από τις προαναφερόμενες λύσεις για να μην παρεκτραπούν ξεκινώντας το κάπνισμα, ή ακόμα χειρότερα, την χρήση ουσιών μόνο λόγω φόβου απόρριψης ή περιθωριοποίησης από την συγκεκριμένη ομάδα.
Βλέπουμε πως τα πράγματα σήμερα δεν είναι διόλου εύκολα για την εξομάλυνση, αλλά, οι σωστοί τρόποι σκέψης και η ουσιαστική καθοδήγηση των νέων στους σωστούς δρόμους είναι καίριας σημασίας για ένα φωτεινό μέλλον.
Είναι αναγκαίο να είμαστε αισιόδοξοι και να φωτίζουμε καθημερινά τους άλλους με την θετική μας ενέργεια και να μην ξεχνάμε να δείχνουμε το σωστό παράδειγμα συμπεριφοράς με το δικό μας τρόπο ζωής.
*H Kristina Kostic είναι φοιτήτρια ελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου
