*της Ελισάβετ Αγόρου
Ξεκινώντας τη ζωή μας αναζητούμε το βλέμμα του άλλου.
Από τις πρώτες μας στιγμές στην έξω ζωή, έχοντας πια αφήσει πίσω μας το ασφαλές και οικείο περιβάλλον που μας έθρεψε και φιλοξένησε στο σώμα της μητέρας μας, προσπαθούμε να επεξεργαστούμε το νέο κόσμο που απλώνεται μπροστά μας.
Η βλεμματική επαφή έχει απασχολήσει και απασχολεί μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας ενώ υπάρχει πλήθος επιστημονικών ερευνων και συγγραμμάτων που αναλύουν τον καθοριστικό ρόλο της στην ανάπτυξη του παιδιού καθώς κ τη σημασία της στη μετέπειτα ενήλικη ζωή.
Αυτή η συνάντηση των βλεμμάτων είναι ο βατήρας για το άλμα, το προστάδιο της έναρξης της επικοινωνίας. Τα παιδιά ζητούν συνεχώς το βλέμμα των γονιών τους ως μια απόδειξη της προσοχής τους. Η επιδοκιμασία του γονέα είναι ζωτικής σημασίας για το παιδί που δείχνοντας το επίτευγμα του, γεμίζει αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Αν δεν το δει ο γονέας είναι σαν να μην έγινε, φαίνεται να σκέφτονται πολλά παιδιά ζητώντας επίμονα αυτή την τόσο σημαντική βλεμματική προσοχή.
Ύστερα μεγαλώνοντας η ανάγκη «να μας δουν» εξελίσσεται μαζί μας.Είναι η προσοχή που λαμβάνουμε από τους άλλους, μια επιβεβαίωση της εκτίμησής τους. Είναι η αναγνώριση και η τρυφερότητα που όλοι έχουμε ανάγκη.
Από παιδιά μάθαμε να αποκωδικοποιούμε συναισθήματα κ σκέψεις παρατηρώντας το βλέμμα κ τις εκφράσεις στο πρόσωπο του άλλου. Τώρα πια με τα βλέμματα γίνονται ολόκληρες συζητήσεις.
Στην εποχή της εικόνας η γνήσια δημιουργική ανθρώπινη επαφή θα έλεγε κάνεις πως φθίνει, συρρικνώνεται κ κακοφορμίζει. Έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάζουμε μέσα από μια οθόνη στο χέρι μας ό, τι επιθυμούμε άλλα να μην βλέπουμε ουσιαστικά.
Έχουμε την ανάγκη να μας κοιτούν ενώ ζητάμε να μας βλέπουν. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι πραγματικά βλέπουν τον πλησίον ή τον εαυτό τους.Επιτρέπουμε στους άλλους να κοιτούν τη ζωή, τα χόμπι, τα παιδιά και το φαγητό μας επειδή αυτό μας επιβεβαιώνει την ύπαρξη μας. Θέλουμε να μας κοιτούν, να είμαστε όμορφοι, πλούσιοι, έξυπνοι, μοντέρνοι ενώ αυτό που επιθυμούμε είναι να μας δουν και να μας αποδεχτούν.
Η εικόνα του φαίνεσθαι δεν αρκεί για το κοίταγμα του είναι. Σαν παιδιά μέσω της τεχνολογίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δίνουμε την εικόνα, αναζητούμε να μας κοιτάζουν ενώ πραγματικά θέλουμε να μας δουν.
Το ίδιο κάνουμε και στη ζωή μας.Με όλη αυτή τη γνώση, την εικόνα και την ικανότητα να βλέπουμε όσα συμβαίνουν τη στιγμή που συμβαίνουν, θα έπρεπε να μπορούμε να προλάβουμε γεγονότα και καταστάσεις.
Για παράδειγμα βλέπουμε μια οικολογική καταστροφή, μια παραλία βρόμικη από σκουπίδια κ.λπ αλλά επιδεικτικά αποστρέφουμε το βλέμμα μας. Κοιτάμε τα κακώς κείμενα που μας περιτριγυρίζουν αλλά στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού για να μην δούμε πραγματικά.
Γιατί αν δούμε, θα αναγκαστούμε να νιώσουμε, να έρθουμε σε αμηχανία,να ξεβολευτούμε κ να πράξουμε. Ας στρέψουμε λοιπόν τρυφερά το βλέμμα μας στον εαυτό μας ,στον πλησίον και στη φύση που μας δίνει ζωή. Ας δούμε τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Ας σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε μπροστά σε εικόνες ψεύτικες και επιφανειακές, αναζητώντας μόνο το κοίταγμα ως άλλο εθιστικό ναρκωτικό και ας χτίσουμε μια αυθεντική επικοινωνία, ένα ουσιώδες κοίταγμα του άλλου, της πόλης, της χώρας, του πλανήτη.
Μόνο το πραγματικό ενδιαφέρον μπορεί να είναι ωφέλιμο για την αλλαγή. Μόνο το βλέμμα ενδιαφέροντος και αγάπης μπορεί να αλλάξει εμάς, τους άλλους και τη ζωή. Μόνο αν σε νοιάζει θα το δεις, ότι η ζωή μας είναι το πιο πολύτιμο από όλα.
Σκέψεις μιας δασκάλας.
*Η Ελισάβετ Αγόρου είναι Εκπαιδευτικός
